Du trodde allereie
frå byrjinga av
at eg var
mot deg
Det
var ikkje så underleg
- Eg
har alltid motsett meg tanken
om Det Endelege Gode
Eg trur ikkje
på dogmar
ikkje eingong
dei paradisiske.
- Eg ropar til Fanden og hans demonar
med ei uvirksom tunge, eg banner inne i meg
for
Eg
var den
som berre ville hengje opp
gardinar
av lauspust
foran frykta di
så du
anda igjen.
Ikkje ein gong
eit kirsebær
klarar eg gje vekk
utan kjensla av skuld
som ikkje skulle vere
mi
å bære.
