Våre demoner

 

Han sko bare ut med søppelet
Og hans fru, Beatrice fylte bøttene, med tårer
Ei per år si han forsvant
Og naboene er mistenksomme
Og stemmen i håvet fristande
På sju år har han komt seg for langt

Og folk utforbi vinduet, de vinker febrilsk

Som om de ikkje kan få tatt farvel fort nok

Og sånn som då Cecilia løyg

Skal kver en drøm gå opp i røyk

Åh, Beatrice, alt du trenger er en brist

Sju bøtter tårer er nok, Beatrice
Med konfetti i håret og Jack Daniels bris
Plaster på såret, og et takk for sist
Sju bøtter tårer er nok, Beatrice
Skyt gjennom himmelen i et blink
Sju bøtter tårer er nok, Beatrice

Nei, det er andre tider nå enn då Houdini forsvant

Du får ikkje folk til å sjå en annen vei

Kalle det en illusjon og sei; Tada!
Men det er ei tid for alt
Og i natt får du igjen for sju års forsprang
Og du kan godt sjå en annen vei

Og du vett, Beatrice, 

nye tider skal komme.

( - Kaizers Orchestra)

Alt blir klart og betydelig

Den som bare kunne være dueskiten på ditt hjerte, 
fuglevingene ved nakken din og 
boka du finner frem fra senga etter en lang dags ferd mot natt!

Djevelen håpa kaffien var klar. Men det ville forutsetje at ho hadde stått opp, og han var blitt einig med seg sjølve at han foretrakk ho sov litt ekstra. Det var ein strek av ondskap der han ikkje forsto seg på. Han dreiv vanlegvis med dumskap eller smerte, så ka som fór i ho ville han helst ikkje vite. Det var lurt å liste seg på hovtuppane. Han hørte knirk, la frå seg avisa, her var det berre å kome seg på jobb! Ho strekk seg etter måneskinet som ei katt. Krøkar seg inn i seg sjølve. Tenkar atter ein gong på han som skapte ho drap ho krakelerte solskinet tråkka på glaset i hjartet. Undra seg over kvifor ho hadde holdt ut. Kva var vel kjærleik skapt av om det ikkje var tålmod og tårar. Ho grip etter kaffien, takknemleg for at Djevelen lagde han sort som sjela. Carpe noctam. Nattas enke. Ho kjende sulten ta tak. Vurderte å finne ham, vise han kva han hadde laga. Smitte ham med pesten som forsura alt ho tok i. Men han var ikkje verdig, og kvifor skulle ho gje vekk sin finaste gåve? Ho kler seg opp, klokka nærmar seg midnattstimen. Eit mannesinn får holde for dagen, blei dei syke var magesyra medisin. Ein ny muse, takk. Pust. Pust.

Zemblanity

Ho hugsar ikkje lenger stemma. Smilerynkane. Han hadde aldri trudd han skulle vere eit ankar rundt hennar skuldre. Ikkje meir. Showet er over. Ingen gisler taken. Ikkje gråt. Ikkje gråt.

Ani Difranco - School Night

Inga framtid

Det verste som kan skje
er at ho går
med uforretta sak.

Skal ho, skal ho ei?

Klokkane kimar.
Mannen i månen heia på ho.

Det kunne vel berre gå som det ville?
Ho ville framleis ha
båe vin
og seg sjølve.

Men kva om
han ikkje tok imot ho?

Det ville vere verst.


Ho takla mykje, hadde
vert gatelangs nokon vinternetter,
men kvifor
dei trengde

arra kverandre

Forsto ho ikkje

"Carpe Diem," sa dei.

Åpne armar.

"Carpe Noctam," tenkte ho heller.

Kva veit vel
menn med draumar.


Ho går vidare
litt tyngre
enn før

Ubetinga

Du
elskar
alle,
du

Det
gjer ikkje eg

Elskar ikkje nokon.
Berre
så det er sagt.

Ho laug strålande
sjølvsagt